«رَبَّنَا إِنِّی أَسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّیَّتِی بِوَادٍ غَیْرِ ذِی زَرْعٍ عِنْدَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِیُقِیمُوا الصَّلاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ یَشْکُرُونَ»[1]
درس اول: نتیجه اطاعت خالصانه، ماندگاری نام است
آن چه باعث شد تا دنیا دنیا است، نام حضرت ابراهیم علیه السلام و حضرت هاجر و حضرت اسماعیل، به عنوان فدائیان توحید بر تارک ادیان الهی بدرخشد و نامشان، تا ابد ماندگار شود، اطاعت بی چون و چرا و خالصانه آنها از اوامر الهی بود.
حضرت ابراهیم علیه السلام به دستور خداوند تبارک و تعالی، خانواده خود را، بدون چون وچرا در سرزمین بیآب و علف، برای اقامه دین، اسکان داد و حضرت هاجر، آن فرمان الهی را با همه سختیها و دشواریهایش، خالصانه گردن نهاد.
درس دوم: نتیجه اطاعت خالصانه، ماندگاری راه و رسم است
آن چه حضرت ابراهیم و هاجر به عنوان فدائیان توحید انجام دادند راه و رسم توحیدی بود که ماندگار شد. راه و رسم حضرت ابراهیم علیه السلام و حضرت هاجر و حضرت اسماعیل، به عنوان فدائیان توحید، تا ابد ماندگار شد و تا دنیا دنیا است، مناسک عظیم حج پا برجا است
درس سوم: نتیجه اطاعت خالصانه، الگو شدن است
آن چه حضرت ابراهیم علیه السلام به دستور خداوند تبارک و تعالی، برای اقامه دین انجام داد و آن چه حضرت هاجر، آن فرمان الهی را با همه سختیها و دشواریهایش، خالصانه گردن نهاد؛ برای بشریت الگو شد تا حاجیان به پاس فداکاری خالصانه این خانواده، هر ساله در کنگره عظیم حج، شرکت کرده و راه و رسم توحیدی آنان را فریاد زنند و مناسک حج را با الگو گرفتن از آنها، انجام دهند.
درس چهارم: نتیجه اطاعت خالصانه، عزت و سربلندی است
اطاعت خالصانه حضرت ابراهیم علیه السلام و بانوی توحید حضرت هاجر، عزت و سربلندی است. مردم تا دنیا دنیا است و تا ابد بشریت باید دور هاجر و اسماعیل بگردند.
درس پنجم: نتیجه اطاعت خالصانه، ارزشمندی است
اطاعت خالصانه حضرت ابراهیم علیه السلام و بانوی توحید حضرت هاجر، هم سرزمین مکه را الْبَلَدِ الْاَمِینِ کرد، هم سرزمین بی آب و علف را مقدس ساخت و هم وادی غَیرِ ذِی زَرْعٍ را به آیاتٌ بَینَاتٌ تبدیل نمود.
درس ششم: نتیجه اطاعت خالصانه، خدایی شدن است
اطاعت خالصانه حضرت ابراهیم علیه السلام و بانوی توحید حضرت هاجر، آنان را همسایه خدا قرار داد و خداوند حق همسایگی را ادا کرد و خانه آنان را همانند کعبه، داخل طواف قرار داد.
درس هفتم: نتیجه اطاعت خالصانه، استجابت دعا است
اطاعت خالصانه حضرت ابراهیم علیه السلام و بانوی توحید حضرت هاجر، دعایشان را مستجاب کرد و دلهای مردم را به سوی آنها مایل ساخت. «رَبَّنَا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ»[2] پروردگارا! من بعضی از فرزندانم را در سرزمین بیآب و علفی، در کنار خانهای که حرم توست، ساکن ساختم تا نماز را برپا دارند؛ تو دلهای گروهی از مردم را متوجّه آنها ساز؛ و از ثمرات به آنها روزی ده؛ شاید آنان شکر تو را بجای آورند.
درس هشتم: اطاعت خالصانه، بینتیجه نیست
اطاعت خالصانه حضرت ابراهیم علیه السلام و بانوی توحید حضرت هاجر و از خودگذشتگی صبورانه، بینتیجه نماند و مناسک حج، با یاد و الگوپذیری از این بزرگواران، اجر و پاداش و پاسداشت از خودگذشتگی صبورانه آن بزرگواران است.
بگذر از فرزند و مال و جان خویش
تا خلیل الله دورانت کنند
سنت الهی بر این حقیقت تعلق گرفته است، کسانی که با تقوا و با صبوری بر صراط توحید استوار باشند؛ هرگز پاداش آنان ضایع نخواهد شد. و این همان حقیقتی است که حضرت یوسف به برادرانش گوش زد کرد و میفرماید: «قَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَینَا إِنَّهُ مَنْ يَتَّقِ وَيَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ»[3] خدا بر ما منّت نهاد و هر کس تقوا و صبر پیشه کند، خدا اجر نیکوکاران را ضایع نگذارد.
و در آیهی دیگر آمده است: وَالَّذِینَ یُمَسِّکونَ بِالْکتَابِ وَأَقَامُوا الصَّلاةَ إِنَّا لا نُضِیعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِینَ[4]؛ و آنها که به کتاب خدا تمسّک جویند، و نماز را برپا دارند، پاداش بزرگی خواهند داشت؛ زیرا ما پاداش مصلحان را ضایع نخواهیم کرد.
و در سوره کهف میفرماید: إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ إِنَّا لا نُضِیعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلا[5]؛ مسلّماً کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند، ما پاداش نیکوکاران را ضایع نخواهیم کرد.
درس نهم: عزت به رنگ و جمال مال و منال نیست
عزیزی و عزت به رنگ و جمال، مال و منال، پست و مقام نیست، سنگهای کعبه نه از یاقوت سرخ است و نه از زمرد سبز اما از اقصی نقاط دنیا باید بیایند و دور آن بگردند و طواف کنند: ألاَ تَرَوْنَ أَنَّ اللهَ سُبْحَانَهُ، اخْتَبَرَ الاْوَّلِینَ مِنْ لَدُنْ آدَمَ صَلَّى اللهِ عَلَیهِ وآله، إِلَى الآخِرِینَ مِنْ هذا الْعَالَمِ، بَأَحْجَارٍ لاَ تَضُرُّ وَلاَ تَنْفَعُ، وَلاَ تُبْصِرُ وَلاَ تَسْمَعُ[6]. آیا نمیبینید که خداوند، پیشینیان را از زمان حضرت آدم علیه السلام تا آخرین انسانهای این عالم، بوسیله سنگهایی آزمود که نه زیان میرساند، نه سود، نه میبیند و نه میشنود پس آن را خانه محترم خود قرار داده و آن را عامل پایدارى قرار داد.
[1] – سوره ابراهیم آیه 37.
[2] – سوره ابراهیم آیه 37.
[3] – یوسف، آیهی 56.
[4] – اعراف، آیهی 170.
[5] – کهف، آیهی30.
[6] – نهج البلاغة – ط دار الكتاب اللبناني ، ج1، ص292.
دیدگاهتان را بنویسید