حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام برای حرکت به سمت مکّه، همان راه عمومى و معمولى که همه مسافران و کاروانیان از آن استفاده مى‌کردند را انتخاب کرد و این در حالی بود که عبداللّه بن زبیر به عنوان یکی از مخالفان یزید، بر خلاف حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام شبانه و مخفیانه از مدینه خارج و از بیراهه به سوى مکّه حرکت نمود.
به همین خاطر، یکى از یاران، پیشنهاد داد: بهتر نیست یکى از راه‌هاى فرعى و کوهستانى را انتخاب کنید تا اگر افرادى از طرف کارگزاران یزید در تعقیب شما باشند و هدف ضربه زدن به شما را داشته باشند، نتوانند به هدف خود برسند؛ همان گونه عبداللّه بن زبیر کرد؟
حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام در پاسخ به این پیشنهاد فرمودند: لا وَاللّه لا اُفارِقُهُ حَتّى یقْضِی اللّهُ ماهُوَ قاضٍ[1]؛ نه به خدا سوگند! مسیر معمولى و جاده عمومى را می‌رویم و به کوره‌راه‌ها منحرف نخواهم شد تا آن چه را خدا خواهد محقق شود.
بازخوانی تعیین مسیر حرکت امام حسین عَلَيهِ السَّلام
- بهترین گزینه
حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام به عنوان یک رهبر الهی، در حرکت اصلاحی و مقدس خود، فرار را، خواری و خفت دانسته و در بین همه‌ی گزینه‌های پیش‌رو، بهترین گزینه را انتخاب کرد تا زمینه‌ی قیام و نهضت را فراهم نماید.
- فراخوان عمومی
حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام به عنوان یک رهبر الهی، با انتخاب راه اصلی مدینه به مکّه و قرار دادن حرکت خود در مرئی و منظر همگان، دست به یک فراخوان عمومی زده است تا آنانی که می‌خواهند در این حرکت اصلاحی و مقدس شرکت کنند راحت بتوانند ملحق شوند و آنانی که گریزانند حجتی نداشته باشند.
- کار صواب، راه صواب می‌طلبد
حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام به عنوان یک رهبر الهی، در حرکت اصلاحی و مقدس خود، راه صحیح و صواب را انتحاب کرد، تا بتواند مسلمانان را به راه صواب که مبارزه با طاغوت زمان است، دعوت کند. بیراهه رفتن رهبری، پیروان را به بیراهه می‌کشاند. اگر رهبری نهضت در حرکت به سوی مکّه، خود، از بیراهه برود؛ چه توقعی از پیروان می‌توان داشت که او را در قیام و نهضت همراهی کنند؟ و در حمایت از امامت و رهبری به بیراهه نروند؟
- چرا گریزان و چرا بیراهه
حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام به عنوان یک رهبر الهی، در حرکتش از مدینه به سوی مکّه؛ نه خلافی کرده و نه قصد خلافی دارد و نه ترسی از عوامل حکومتی دارد؛ تا گریزان باشد و مانند عبدالله بن زبیر، از بیراهه فرار کند.
- حفظ استقلال
حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام به عنوان یک رهبر الهی، در حرکت اصلاحی و مقدس خود، استقلال خود را حفظ کرد و هرگز حرکت خود را به حرکت امثال عبدالله بن زبیر گره نزد تا حرکت اصلاحی و ارزشی خود را، از حرکت‌های انتقامی یا منفعت طلبانه، به صورت کامل، جدا نماید.
- عبدالله بن زبیر
حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام به عنوان یک رهبر الهی، با انتخاب راه اصلی مدینه به مکّه، می‌خواهد به همگان بفهماند که مخالفت امثال عبدالله بن زبیر با یزید غاصب، مبارزه اصولی با طاغوت زمان نیست چرا که سبک و سیاق شخصی، و سلیقه‌ای، در مخالفت با یزید، کاری عبث و بیهوده است و با مخالفتشان راه بجایی نخواهند برند.
- تافته‌ی جدابافته از رهبر الهی
حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام به عنوان یک رهبر الهی، با انتخاب راه اصلی مدینه به مکّه، می‌خواهد به همگان بفهماند: آنان که در مخالفت با یزید تافته‌ای جدا بافته شدند و رهبر الهی خود را همراهی نکردند، به بیراهه رفته و برای جامعه اسلامی مصیبت به بار می‌آورند.
[1] – نهضه الحسین(ع)، (بیجا)، ج1، ص79.
دیدگاهتان را بنویسید