بخش نهم بازخوانی قیام عاشورا: تلاوت دو آیه شریفه

حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام روز یکشنبه دو روز مانده به آخر ماه رجب به همراه فرزندان و افراد خانواده به سوى مکّه حرکت کرد. آنگاه که شهر مدینه را پشت سر مى‌گذاشت، آیه شریفه حرکت موسى از مصر را قرائت نمود: فَخَرَجَ مِنْها خائفاً یتَرَقَّبُ قالَ رَبِّ نَجِّنى مِنَ الْقَومِ الظّالِمینَ[1]؛ موسی ترسان و نگران از شهر خارج شد و گفت: پروردگارا ! مرا از این قوم ظالم رهایی بخش.

 

حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام پس از پنج روز فاصله مدینه تا مکّه را پیمود و در شب جمعه سوم ماه شعبان به مکّه معظمه وارد گردید و به هنگام ورود به این شهر، این آیه شریفه را قرائت نمود: وَلَمّا تَوَجَّهَ تِلْقاءَ مَدْینَ قالَ عَسى رَبِّى اَنْ یهْدِینى سَواءَ السَّبیلِ[2]؛ و چون موسى به شهر مدین روى آورد چنین گفت: امیدوارم پروردگارم به راه راست رهنمونم گردانده و بر آنچه خیر و صلاحم در آن است هدایتم فرماید.

 

 

بازخوانی تلاوت این دو آیه شریفه

 

  1. مبارزه تمام عیار

حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام با تلاوت دو آیه شریفه، مربوط به حضرت موسی عَلی نَبیِنا و عَلَیهِ السَّلام می‌خواهد از هدف بزرگ خود و حرکت اصلاحی و مقدس خود که هم پیامبر گونه است و هم یک مبارزه تمام عیار است پرده بردارد.

 

  1. فرعون زمان

حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام با تلاوت دو آیه شریفه، مربوط به حضرت موسی عَلی نَبیِنا و عَلَیهِ السَّلام می‌خواهد به همگان بفهماند، آن که عنان جهان اسلام را به دست گرفته، یک طاغوت، یک طغیان‌گر و یک فرعون است و من بر اساس فرمان: وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ[3] و فرمان: اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ[4]، برای مبارزه با فرعون و طاغوت زمان حرکت کردم.

 

 

  1. دشواری راه

حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام با تلاوت عَسى رَبِّى اَنْ یهْدِینِى سَواءَ السَّبیلِ، دشواری راهی انتخابی را می‌خواهد به همگان بفهماند تا همراهان، تکلیف خود را بفهمند. هم آنان که برای تقسیم غنائم ملحق می‌شوند و هم آنان که تا آخرین لحظه و تا آخرین قطره خون، ایستادگی می‌کنند.

 

 

  1. هدایت الهی

حضرت أَبا عَبدِاللهِ الحُسَين عَلَيهِ السَّلام با تلاوت عَسى رَبِّى اَنْ یهْدِینِى سَواءَ السَّبیلِ، می‌خواهد به همگان بفهماند حرکت و پیروزی به هر شکلی که باشد؛ عنایتی است از طرف پروردگار عالم و ما خود را به او سپرده‌ایم.


[1] – الارشاد، کنگره شیخ مفید، ج2، ص35.

[2] – همان

[3] – نحل/ 36.

[4] – نازعات/ 17.

نوشته های مشابه

← نوشته قبلی

نوشته بعدی →

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *