به مناسبت سیزدهم فروردین روز طبیعت / آیین کهن ایرانیان: روز سیزدهم فروردین در تقویم رسمی کشور، روز طبیعت نام گذاری شده است. در این روز همه ایرانیان با خانواده، به دل طبیعت رفته و روز خود را در فضای دل‌انگیز بهاری سپری می‌کنند.
رفتن به طبیعت در روز سیزدهم نوروز یکی از قدیمی‌ترین و کهن‌ترین آیین‌های ملی و باستانی ایران‌زمین است که از دیرباز تا به امروز مورد توجه و اهمیت ایرانیان بوده است. ایرانیان با رفتن به طبیعت در روز سیزدهم فروردین، برای شروع فصل دل‌انگیز بهار و برای شروع سال جدید نیرو گرفته و خود را برای فعالیت و تلاش مجدد آماده می‌کنند.
آیین کهن و باستانی ایرانیان یک حرکت ابتکاری چند سویه است:
رفتن به طبیعت زمینه‌ای است برای تأمل در رمز و راز آفرینش و اندیشه در رویش بی‌وقفه گیاهان که به قدرت الهی بدون خلل و توقف، در طول تاریخ حیات زمین، ادامه داشته و طبیعت زیبا را بوجود آورده است، به گونه‌ای که بشر هم بهترین استفاده را از آن ببرد و هم با هستی بخشِ طبیعت، آشنا شود و هم دل در گرو خالق بی‌همتای آن قرار دهد.
طبیعت، مظهر زندگی و موجب آسايش آدمی است.
طبیعت، چهره زیبای هستی و جلوه‌ای از تجليات آفرينش است.
طبیعت، تجلی قدرت و حکمت الهی و یکی از مظاهر خلقت و نماد توحید است.
سبزی سبزه زارها، پهن‌دشت صحراها، استواری کوه‌ها، خروش دریاها، بی‌کرانی اقیانوس‌ها و نسیم صبح‌گاهان؛ همه جلوه‌ای از زیبایی‌های طبیعت است که خداوند آن را برای زندگی بهتر، به انسان هدیه داده است.
طبیعت با زیبائی‌های اعجاب انگیزش و جلوه‌های اعجاز گونه‌اش؛ در عین این که حرکت به سوی کمال، لایق خود دارد؛ تسبیح خداوند است. رشد و رویش گیاهان، قدکشیدن درختان، شُرشُر جویباران، سرازیر شدن آبشارها، روان بودن رودها، خروش دریاها، خرامیدن موج‌ها بر روی یکدیگر، وزیدن بادها، نوازش نسیم صبح‌گاهی و گردش شب و روز؛ هم حرکت به سمت کمال است و هم تسبیح خداوند تبارک و تعالی است. يُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَوَاتِ وَ مَا فِي الْأَرْضِ؛ همه درگاه تو جویند همه از فضل تو پویند . همه تسبیح تو گویند که به تسبیح سزایی.
طبیعت یک منبع دو سویه است، هم منبع لایزال برای رفع نیاز انسان است و هم منبع لایزال برای معرفت الهی است. انسان در ارتباط و اُنس با طبیعت، هم نیاز خود را برطرف می‌کند و هم نسبت به قدرت الهی، شناخت و معرفت پیدا می‌کند؛ برگ درختان سبز در نظر هوشیار . هر ورقش دفتریست معرفت کردگار.
بر همین اساس خداوند تبارک و تعالی زمین را در اختیار انسان قرار داد و از او خواسته است تا آن را آباد کند: هُوَ أَنْشَأَکمْ مِنَ اْلأَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَکمْ فِیها؛ او شما را از زمین آفرید و از شما آبادانی زمین را طلب کرد.
آیین کهن ایرانیان
روز سیزدهم فروردین در تقویم رسمی کشور، روز طبیعت نام گذاری شده است. در این روز همه ایرانیان با خانواده، به طبیعت رفته و روز خود را در فضای دل‌انگیز بهاری سپری می‌کنند.
رفتن به طبیعت در روز سیزدهم نوروز یکی از قدیمی‌ترین و کهن‌ترین آیین‌های ملی و باستانی ایران‌زمین است که از دیرباز تا به امروز مورد توجه و اهمیت ایرانیان بوده است. ایرانیان در روز سیزدهم فروردین، با رفتن به دل طبیعت و نشستن در کنار سبزه زارها و جویبارها، برای شروع فصل دل‌انگیز بهار و برای شروع سال جدید، نیرو گرفته و خود را برای فعالیت و تلاش مجدد آماده می‌کنند.
آیین کهن و باستانی ایرانیان یک حرکت ابتکاری چند سویه است:
هم انس با طبیعت ؛
هم احترام به طبیعت؛
هم احترام به خانواده؛
هم دوری از زندگی ماشینی؛
هم استفاده از حال و هوای بهاری؛
هم بهره گیری از فضای لذت‌بخش و دل‌انگیز طبیعت؛
هم ایجاد شور و نشاط و شادابی؛
هم رفع نیاز روح و روان؛
هم گرفتن نیرو برای تلاش مجدد؛
هم شکر نعمت‌های خدایی؛
هم زمینه ساز تفکر در آیات و نشانه‌های الهی؛
وهم زمینه تقویت ایمان و توحید است.
بر این اساس رفتن به طبیعت و بهره گیری صحیح از مواهب خدادادی طبیعت، هم از نظر فلسفه و هدف و هم از نظر نتیجه‌ی بسیار ارزشمندش؛ همواره مورد تأیید و تأکید فراوان اسلام بوده است و ائمه اطهار عَلَيْهِمُ‌الْسَّلام در صدها روایت، بر حفظ منابع طبیعی و محیط زیست و بهره مندی صحیح از مواهب خدادادی طبیعت، تأکید فراوان داشته و آن را لازمه ی زندگی می‌دانند.
امام کاظم عَلَيْهِ السَّلام لذت بردن از مواهب طبیعی را، لازمه زندگی سعادتمندانه بشر دانسته است به حدی که نبود آن را نقص برای اداره زندگی می‌داند ، آن جایی که می‌فرماید شب و روز خود را تقسیم کنید و ساعتی را برای بهره مندی از لذت‌های حلال قرار دهید و به وسیله آن بر انجام وظائف در ساعات دیگر نیرو بگیرید: ساعَةً تَخْلُونَ فيها لِلَذّاتِکُمْ فى غَيرِ مُحَرَّم وَبِهذِهِ السّاعَةِ تَقْدِروُنَ عَلَى الثَّلاثِ ساعات.
رفتن به طبیعت زمینه‌ای است برای تأمل در رمز و راز آفرینش و اندیشه در رویش بی‌وقفه گیاهان که به قدرت الهی بدون خلل و توقف، در طول تاریخ حیات زمین، ادامه داشته و طبیعت زیبا را بوجود آورده است، به گونه‌ای که بشر هم بهترین استفاده را از آن ببرد و هم با هستی بخشِ طبیعت، آشنا شود و هم دل در گرو خالق بی‌همتای آن قرار دهد.
پس باید به طبیعت احترام گذاشت، از او مراقبت کرد و در حفظ و نگهداری آن کوشید
دیدگاهتان را بنویسید